ترتیل جزء اول قرآن کریم با قرائت استاد کریم منصوری
برای پخش صوت روی متن زیر کلیک کنید
ترتیل جزء اول قرآن کریم با قرائت استاد کریم منصوری
قرائت جزء اول قرآن کریم در روز اول ماه مبارک رمضان با صدای استاد کریم منصوری را می‌شنوید.
* سوره الفاتحه
به نام خداوند رحمتگر مهربان ( ۱)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ﴿ ۱ ﴾
ستایش خدایى را که پروردگار جهانیان ( ۲)
الْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿ ۲ ﴾
رحمتگر مهربان ( ۳)
الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ ﴿ ۳ ﴾
[و] خداوند روز جزاست ( ۴)
مَالِکِ یَوْمِ الدِّینِ ﴿ ۴ ﴾
[بار الها] تنها تو را مىپرستیم و تنها از تو یارى مىجوییم ( ۵)
إِیَّاکَ نَعْبُدُ وإِیَّاکَ نَسْتَعِینُ ﴿ ۵ ﴾
ما را به راه راست هدایت فرما ( ۶)
اهدِنَا الصِّرَاطَ المُستَقِیمَ ﴿ ۶ ﴾
راه آنان که گرامىشان داشتهاى نه [راه] مغضوبان و نه [راه] گمراهان ( ۷)
صِرَاطَ الَّذِینَ أَنعَمتَ عَلَیهِمْ غَیرِ المَغضُوبِ عَلَیهِمْ وَلاَ الضَّالِّینَ ﴿ ۷ ﴾
* سوره البقره
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
الف لام میم ( ۱)
الم ﴿ ۱ ﴾
این است کتابى که در [حقانیت] آن هیچ تردیدى نیست [و] مایه هدایت تقواپیشگان است ( ۲)
ذَلِکَ الْکِتَابُ لاَ رَیْبَ فِیهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِینَ ﴿ ۲ ﴾
آنان که به غیب ایمان مىآورند و نماز را بر پا مىدارند و از آنچه به ایشان روزى دادهایم انفاق مىکنند ( ۳)
الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ ﴿ ۳ ﴾
و آنان که بدانچه به سوى تو فرود آمده و به آنچه پیش از تو نازل شده است ایمان مى آورند و آنانند که به آخرت یقین دارند ( ۴)
والَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِمَا أُنزِلَ إِلَیْکَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِکَ وَبِالآخِرَةِ هُمْ یُوقِنُونَ ﴿ ۴ ﴾
آنان برخوردار از هدایتى از سوى پروردگار خویشند و آنان همان رستگارانند ( ۵)
أُوْلَئِکَ عَلَى هُدًى مِّن رَّبِّهِمْ وَأُوْلَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿ ۵ ﴾
در حقیقت کسانى که کفر ورزیدند چه بیمشان دهى چه بیمشان ندهى بر ایشان یکسان است [آنها] نخواهند گروید ( ۶)
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ ﴿ ۶ ﴾
خداوند بر دلهاى آنان و بر شنوایى ایشان مهر نهاده و بر دیدگانشان پردهاى است و آنان را عذابى دردناک است ( ۷)
خَتَمَ اللّهُ عَلَى قُلُوبِهمْ وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَعَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ عظِیمٌ ﴿ ۷ ﴾
و برخى از مردم مىگویند ما به خدا و روز بازپسین ایمان آوردهایم ولى گروندگان [راستین] نیستند ( ۸)
وَمِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ آمَنَّا بِاللّهِ وَبِالْیَوْمِ الآخِرِ وَمَا هُم بِمُؤْمِنِینَ ﴿ ۸ ﴾
با خدا و مؤمنان نیرنگ مىبازند ولى جز بر خویشتن نیرنگ نمىزنند و نمىفهمند ( ۹)
یُخَادِعُونَ اللّهَ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَمَا یَخْدَعُونَ إِلاَّ أَنفُسَهُم وَمَا یَشْعُرُونَ ﴿ ۹ ﴾
در دلهایشان مرضى است و خدا بر مرضشان افزود و به [سزاى] آنچه به دروغ مى گفتند عذابى دردناک [در پیش] خواهند داشت ( ۱۰)
فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ فَزَادَهُمُ اللّهُ مَرَضًا وَلَهُم عَذَابٌ أَلِیمٌ بِمَا کَانُوا یَکْذِبُونَ ﴿ ۱۰ ﴾
و چون به آنان گفته شود در زمین فساد مکنید مىگویند ما خود اصلاحگریم ( ۱۱)
وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ لاَ تُفْسِدُواْ فِی الأَرْضِ قَالُواْ إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُونَ ﴿ ۱۱ ﴾
به هوش باشید که آنان فسادگرانند لیکن نمىفهمند ( ۱۲)
أَلا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَلَکِن لاَّ یَشْعُرُونَ ﴿ ۱۲ ﴾
و
چون به آنان گفته شود همان گونه که مردم ایمان آوردند شما هم ایمان
بیاورید مىگویند آیا همان گونه که کم خردان ایمان آوردهاند ایمان بیاوریم
هشدار که آنان همان کمخردانند ولى نمىدانند ( ۱۳)
وَإِذَا
قِیلَ لَهُمْ آمِنُواْ کَمَا آمَنَ النَّاسُ قَالُواْ أَنُؤْمِنُ کَمَا
آمَنَ السُّفَهَاء أَلا إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَاء وَلَکِن لاَّ
یَعْلَمُونَ ﴿ ۱۳ ﴾
و چون با کسانى که ایمان آوردهاند
برخورد کنند مىگویند ایمان آوردیم و چون با شیطانهاى خود خلوت کنند
مىگویند در حقیقت ما با شماییم ما فقط [آنان را] ریشخند مىکنیم ( ۱۴)
وَإِذَا
لَقُواْ الَّذِینَ آمَنُواْ قَالُواْ آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْاْ إِلَى
شَیَاطِینِهِمْ قَالُواْ إِنَّا مَعَکْمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُونَ ﴿
۱۴ ﴾
خدا [است که] ریشخندشان مىکند و آنان را در طغیانشان فرو مىگذارد تا سرگردان شوند ( ۱۵)
اللّهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَیَمُدُّهُمْ فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ ﴿ ۱۵ ﴾
همین کسانند که گمراهى را به [بهاى] هدایتخریدند در نتیجه داد و ستدشان سود[ى به بار] نیاورد و هدایتیافته نبودند ( ۱۶)
أُوْلَئِکَ الَّذِینَ اشْتَرُوُاْ الضَّلاَلَةَ بِالْهُدَى فَمَا رَبِحَت تِّجَارَتُهُمْ وَمَا کَانُواْ مُهْتَدِینَ ﴿ ۱۶ ﴾
مثل
آنان همچون مثل کسانى است که آتشى افروختند و چون پیرامون آنان را روشنایى
داد خدا نورشان را برد و در میان تاریکیهایى که نمىبینند رهایشان کرد (
۱۷)
مَثَلُهُمْ کَمَثَلِ الَّذِی اسْتَوْقَدَ نَارًا فَلَمَّا
أَضَاءتْ مَا حَوْلَهُ ذَهَبَ اللّهُ بِنُورِهِمْ وَتَرَکَهُمْ فِی
ظُلُمَاتٍ لاَّ یُبْصِرُونَ ﴿ ۱۷ ﴾
کرند لالند کورند بنابراین به راه نمىآیند ( ۱۸)
صُمٌّ بُکْمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لاَ یَرْجِعُونَ ﴿ ۱۸ ﴾
یا
چون [کسانى که در معرض] رگبارى از آسمان که در آن تاریکیها و رعد و برقى
است [قرار گرفتهاند] از [نهیب] آذرخش [و] بیم مرگ سر انگشتان خود را در
گوشهایشان نهند ولى خدا بر کافران احاطه دارد ( ۱۹)
أَوْ
کَصَیِّبٍ مِّنَ السَّمَاءِ فِیهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ یَجْعَلُونَ
أَصْابِعَهُمْ فِی آذَانِهِم مِّنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ واللّهُ
مُحِیطٌ بِالْکافِرِینَ ﴿ ۱۹ ﴾
نزدیک است که برق
چشمانشان را برباید هر گاه که بر آنان روشنى بخشد در آن گام زنند و چون
راهشان را تاریک کند [بر جاى خود] بایستند و اگر خدا مىخواستشنوایى و
بینایىشان را برمىگرفت که خدا بر همه چیز تواناست ( ۲۰)
یَکَادُ
الْبَرْقُ یَخْطَفُ أَبْصَارَهُمْ کُلَّمَا أَضَاء لَهُم مَّشَوْاْ فِیهِ
وَإِذَا أَظْلَمَ عَلَیْهِمْ قَامُواْ وَلَوْ شَاء اللّهُ لَذَهَبَ
بِسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ إِنَّ اللَّه عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿
۲۰ ﴾
اى مردم پروردگارتان را که شما و کسانى را که پیش از شما بودهاند آفریده است پرستش کنید باشد که به تقوا گرایید ( ۲۱)
یَا أَیُّهَا النَّاسُ اعْبُدُواْ رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُمْ وَالَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ﴿ ۲۱ ﴾
همان
[خدایى] که زمین را براى شما فرشى [گسترده] و آسمان را بنایى [افراشته]
قرار داد و از آسمان آبى فرود آورد و بدان از میوهها رزقى براى شما بیرون
آورد پس براى خدا همتایانى قرار ندهید در حالى که خود مىدانید ( ۲۲)
الَّذِی
جَعَلَ لَکُمُ الأَرْضَ فِرَاشًا وَالسَّمَاء بِنَاء وَأَنزَلَ مِنَ
السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا لَّکُمْ فَلاَ
تَجْعَلُواْ لِلّهِ أَندَادًا وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿ ۲۲ ﴾
و
اگر در آنچه بر بنده خود نازل کردهایم شک دارید پس اگر راست مىگویید
سورهاى مانند آن بیاورید و گواهان خود را غیر خدا فرا خوانید ( ۲۳)
وَإِن
کُنتُمْ فِی رَیْبٍ مِّمَّا نَزَّلْنَا عَلَى عَبْدِنَا فَأْتُواْ
بِسُورَةٍ مِّن مِّثْلِهِ وَادْعُواْ شُهَدَاءکُم مِّن دُونِ اللّهِ إِنْ
کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿ ۲۳ ﴾
پس اگر نکردید و هرگز نمىتوانید کرد از آن آتشى که سوختش مردمان و سنگها هستند و براى کافران آماده شده بپرهیزید ( ۲۴)
فَإِن
لَّمْ تَفْعَلُواْ وَلَن تَفْعَلُواْ فَاتَّقُواْ النَّارَ الَّتِی
وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ أُعِدَّتْ لِلْکَافِرِینَ ﴿ ۲۴ ﴾
و
کسانى را که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته انجام دادهاند مژده ده که
ایشان را باغهایى خواهد بود که از زیر [درختان] آنها جویها روان است هر گاه
میوهاى از آن روزى ایشان شود مىگویند این همان است که پیش از این [نیز]
روزى ما بوده و مانند آن [نعمتها] به ایشان داده شود و در آنجا همسرانى
پاکیزه خواهند داشت و در آنجا جاودانه بمانند ( ۲۵)
وَبَشِّرِ
الَّذِین آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ
تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ کُلَّمَا رُزِقُواْ مِنْهَا مِن
ثَمَرَةٍ رِّزْقًا قَالُواْ هَذَا الَّذِی رُزِقْنَا مِن قَبْلُ وَأُتُواْ
بِهِ مُتَشَابِهًا وَلَهُمْ فِیهَا أَزْوَاجٌ مُّطَهَّرَةٌ وَهُمْ فِیهَا
خَالِدُونَ ﴿ ۲۵ ﴾
خداى را از اینکه به پشهاى یا فروتر
[یا فراتر] از آن مثل زند شرم نیاید پس کسانى که ایمان آوردهاند مىدانند
که آن [مثل] از جانب پروردگارشان بجاست ولى کسانى که به کفر گراییدهاند
مىگویند خدا از این مثل چه قصد داشته است [خدا] بسیارى را با آن گمراه و
بسیارى را با آن راهنمایى مىکند و[لى] جز نافرمانان را با آن گمراه
نمىکند ( ۲۶)
إِنَّ اللَّهَ لاَ یَسْتَحْیِی أَن یَضْرِبَ
مَثَلًا مَّا بَعُوضَةً فَمَا فَوْقَهَا فَأَمَّا الَّذِینَ آمَنُواْ
فَیَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّهِمْ وَأَمَّا الَّذِینَ
کَفَرُواْ فَیَقُولُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا یُضِلُّ
بِهِ کَثِیرًا وَیَهْدِی بِهِ کَثِیرًا وَمَا یُضِلُّ بِهِ إِلاَّ
الْفَاسِقِینَ ﴿ ۲۶ ﴾
همانانى
که پیمان خدا را پس از بستن آن مىشکنند و آنچه را خداوند به پیوستنش امر
فرموده مىگسلند و در زمین به فساد مىپردازند آنانند که زیانکارانند ( ۲۷)
الَّذِینَ
یَنقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِن بَعْدِ مِیثَاقِهِ وَیَقْطَعُونَ مَا
أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَن یُوصَلَ وَیُفْسِدُونَ فِی الأَرْضِ أُولَئِکَ
هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿ ۲۷ ﴾
چگونه خدا را منکرید با آنکه
مردگانى بودید و شما را زنده کرد باز شما را مى میراند [و] باز زنده مىکند
[و] آنگاه به سوى او بازگردانده مىشوید ( ۲۸)
کَیْفَ تَکْفُرُونَ
بِاللَّهِ وَکُنتُمْ أَمْوَاتًا فَأَحْیَاکُمْ ثُمَّ یُمِیتُکُمْ ثُمَّ
یُحْیِیکُمْ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿ ۲۸ ﴾
اوست
آن کسى که آنچه در زمین است همه را براى شما آفرید سپس به [آفرینش] آسمان
پرداخت و هفت آسمان را استوار کرد و او به هر چیزى داناست ( ۲۹)
هُوَ
الَّذِی خَلَقَ لَکُم مَّا فِی الأَرْضِ جَمِیعًا ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى
السَّمَاء فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ وَهُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿
۲۹ ﴾
و چون پروردگار تو به فرشتگان گفت من در زمین
جانشینى خواهم گماشت [فرشتگان] گفتند آیا در آن کسى را مىگمارى که در آن
فساد انگیزد و خونها بریزد و حال آنکه ما با ستایش تو [تو را] تنزیه
مىکنیم و به تقدیست مىپردازیم فرمود من چیزى مىدانم که شما نمىدانید (
۳۰)
وَإِذْ قَالَ رَبُّکَ لِلْمَلاَئِکَةِ إِنِّی جَاعِلٌ فِی
الأَرْضِ خَلِیفَةً قَالُواْ أَتَجْعَلُ فِیهَا مَن یُفْسِدُ فِیهَا
وَیَسْفِکُ الدِّمَاء وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِکَ وَنُقَدِّسُ لَکَ
قَالَ إِنِّی أَعْلَمُ مَا لاَ تَعْلَمُونَ ﴿ ۳۰ ﴾
و
[خدا] همه [معانى] نامها را به آدم آموختسپس آنها را بر فرشتگان عرضه
نمود و فرمود اگر راست مىگویید از اسامى اینها به من خبر دهید ( ۳۱)
وَعَلَّمَ
آدَمَ الأَسْمَاء کُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلاَئِکَةِ فَقَالَ
أَنبِئُونِی بِأَسْمَاء هَؤُلاء إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿ ۳۱ ﴾
گفتند منزهى تو ما را جز آنچه [خود] به ما آموختهاى هیچ دانشى نیست تویى داناى حکیم ( ۳۲)
قَالُواْ سُبْحَانَکَ لاَ عِلْمَ لَنَا إِلاَّ مَا عَلَّمْتَنَا إِنَّکَ أَنتَ الْعَلِیمُ الْحَکِیمُ ﴿ ۳۲ ﴾
فرمود
اى آدم ایشان را از اسامى آنان خبر ده و چون [آدم] ایشان را از اسماءشان
خبر داد فرمود آیا به شما نگفتم که من نهفته آسمانها و زمین را مىدانم و
آنچه را آشکار مىکنید و آنچه را پنهان مىداشتید مىدانم ( ۳۳)
قَالَ
یَا آدَمُ أَنبِئْهُم بِأَسْمَآئِهِمْ فَلَمَّا أَنبَأَهُمْ
بِأَسْمَآئِهِمْ قَالَ أَلَمْ أَقُل لَّکُمْ إِنِّی أَعْلَمُ غَیْبَ
السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَأَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا کُنتُمْ
تَکْتُمُونَ ﴿ ۳۳ ﴾
و چون فرشتگان را فرمودیم براى آدم سجده کنید پس بجز ابلیس که سر باز زد و کبر ورزید و از کافران شد [همه] به سجده درافتادند ( ۳۴)
وَإِذْ
قُلْنَا لِلْمَلاَئِکَةِ اسْجُدُواْ لآدَمَ فَسَجَدُواْ إِلاَّ إِبْلِیسَ
أَبَى وَاسْتَکْبَرَ وَکَانَ مِنَ الْکَافِرِینَ ﴿ ۳۴ ﴾
و
گفتیم اى آدم خود و همسرت در این باغ سکونت گیر[ید] و از هر کجاى آن
خواهید فراوان بخورید و[لى] به این درخت نزدیک نشوید که از ستمکاران خواهید
بود ( ۳۵)
وَقُلْنَا یَا آدَمُ اسْکُنْ أَنتَ وَزَوْجُکَ
الْجَنَّةَ وَکُلاَ مِنْهَا رَغَدًا حَیْثُ شِئْتُمَا وَلاَ تَقْرَبَا
هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَکُونَا مِنَ الْظَّالِمِینَ ﴿ ۳۵ ﴾
پس
شیطان هر دو را از آن بلغزانید و از آنچه در آن بودند ایشان را به درآورد و
فرمودیم فرود آیید شما دشمن همدیگرید و براى شما در زمین قرارگاه و تا
چندى برخوردارى خواهد بود ( ۳۶)
فَأَزَلَّهُمَا الشَّیْطَانُ
عَنْهَا فَأَخْرَجَهُمَا مِمَّا کَانَا فِیهِ وَقُلْنَا اهْبِطُواْ
بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَلَکُمْ فِی الأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ
إِلَى حِینٍ ﴿ ۳۶ ﴾
سپس آدم از پروردگارش کلماتى را دریافت نمود و [خدا] بر او ببخشود آرى او[ست که] توبهپذیر مهربان است ( ۳۷)
فَتَلَقَّى آدَمُ مِن رَّبِّهِ کَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَیْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ﴿ ۳۷ ﴾
فرمودیم
جملگى از آن فرود آیید پس اگر از جانب من شما را هدایتى رسد آنان که
هدایتم را پیروى کنند بر ایشان بیمى نیست و غمگین نخواهند شد ( ۳۸)
قُلْنَا
اهْبِطُواْ مِنْهَا جَمِیعًا فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُم مِّنِّی هُدًى فَمَن
تَبِعَ هُدَایَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿ ۳۸ ﴾
[ولى] کسانى که کفر ورزیدند و نشانههاى ما را دروغ انگاشتند آنانند که اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود ( ۳۹)
وَالَّذِینَ کَفَرواْ وَکَذَّبُواْ بِآیَاتِنَا أُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿ ۳۹ ﴾
اى
فرزندان اسرائیل نعمتهایم را که بر شما ارزانى داشتم به یاد آرید و به
پیمانم وفا کنید تا به پیمانتان وفا کنم و تنها از من بترسید ( ۴۰)
یَا
بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُواْ نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ
وَأَوْفُواْ بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ وَإِیَّایَ فَارْهَبُونِ ﴿ ۴۰ ﴾
و
بدانچه نازل کردهام که مؤید همان چیزى است که با شماست ایمان آرید و
نخستین منکر آن نباشید و آیات مرا به بهایى ناچیز نفروشید و تنها از من
پروا کنید ( ۴۱)
وَآمِنُواْ بِمَا أَنزَلْتُ مُصَدِّقًا لِّمَا
مَعَکُمْ وَلاَ تَکُونُواْ أَوَّلَ کَافِرٍ بِهِ وَلاَ تَشْتَرُواْ
بِآیَاتِی ثَمَنًا قَلِیلًا وَإِیَّایَ فَاتَّقُونِ ﴿ ۴۱ ﴾
و حق را به باطل درنیامیزید و حقیقت را با آنکه خود مىدانید کتمان نکنید ( ۴۲)
وَلاَ تَلْبِسُواْ الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَتَکْتُمُواْ الْحَقَّ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿ ۴۲ ﴾
و نماز را بر پا دارید و زکات را بدهید و با رکوعکنندگان رکوع کنید ( ۴۳)
وَأَقِیمُواْ الصَّلاَةَ وَآتُواْ الزَّکَاةَ وَارْکَعُواْ مَعَ الرَّاکِعِینَ ﴿ ۴۳ ﴾
آیا مردم را به نیکى فرمان مىدهید و خود را فراموش مىکنید با اینکه شما کتاب [خدا] را مىخوانید آیا [هیچ] نمىاندیشید ( ۴۴)
أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنسَوْنَ أَنفُسَکُمْ وَأَنتُمْ تَتْلُونَ الْکِتَابَ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ ﴿ ۴۴ ﴾
از شکیبایى و نماز یارى جویید و به راستى این [کار] گران است مگر بر فروتنان ( ۴۵)
وَاسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ وَإِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخَاشِعِینَ ﴿ ۴۵ ﴾
همان کسانى که مىدانند با پروردگار خود دیدار خواهند کرد و به سوى او باز خواهند گشت ( ۴۶)
الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلاَقُوا رَبِّهِمْ وَأَنَّهُمْ إِلَیْهِ رَاجِعُونَ ﴿ ۴۶ ﴾
اى فرزندان اسرائیل از نعمتهایم که بر شما ارزانى داشتم و [از] اینکه من شما را بر جهانیان برترى دادم یاد کنید ( ۴۷)
یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُواْ نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَأَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ ﴿ ۴۷ ﴾
و
بترسید از روزى که هیچ کس چیزى [از عذاب خدا] را از کسى دفع نمىکند و نه
از او شفاعتى پذیرفته و نه به جاى وى بدلى گرفته مىشود و نه یارى خواهند
شد ( ۴۸)
وَاتَّقُواْ یَوْمًا لاَّ تَجْزِی نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ
شَیْئًا وَلاَ یُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَلاَ یُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ
وَلاَ هُمْ یُنصَرُونَ ﴿ ۴۸ ﴾
و
[به یاد آرید] آنگاه که شما را از [چنگ] فرعونیان رهانیدیم [آنان] شما را
سختشکنجه مىکردند پسران شما را سر مىبریدند و زنهایتان را زنده
مىگذاشتند و در آن [امر بلا و] آزمایش بزرگى از جانب پروردگارتان بود (
۴۹)
وَإِذْ نَجَّیْنَاکُم مِّنْ آلِ فِرْعَوْنَ یَسُومُونَکُمْ
سُوَءَ الْعَذَابِ یُذَبِّحُونَ أَبْنَاءکُمْ وَیَسْتَحْیُونَ نِسَاءکُمْ
وَفِی ذَلِکُم بَلاءٌ مِّن رَّبِّکُمْ عَظِیمٌ ﴿ ۴۹ ﴾
و هنگامى که دریا را براى شما شکافتیم و شما را نجات بخشیدیم و فرعونیان را در حالى که شما نظاره مىکردید غرق کردیم ( ۵۰)
وَإِذْ فَرَقْنَا بِکُمُ الْبَحْرَ فَأَنجَیْنَاکُمْ وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَأَنتُمْ تَنظُرُونَ ﴿ ۵۰ ﴾
و آنگاه که با موسى چهل شب قرار گذاشتیم آنگاه در غیاب وى شما گوساله را [به پرستش] گرفتید در حالى که ستمکار بودید ( ۵۱)
وَإِذْ وَاعَدْنَا مُوسَى أَرْبَعِینَ لَیْلَةً ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِن بَعْدِهِ وَأَنتُمْ ظَالِمُونَ ﴿ ۵۱ ﴾
پس از آن بر شما بخشودیم باشد که شکرگزارى کنید ( ۵۲)
ثُمَّ عَفَوْنَا عَنکُمِ مِّن بَعْدِ ذَلِکَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿ ۵۲ ﴾
و آنگاه که موسى را کتاب و فرقان [=جداکننده حق از باطل] دادیم شاید هدایت یابید ( ۵۳)
وَإِذْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ وَالْفُرْقَانَ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ ﴿ ۵۳ ﴾
و
چون موسى به قوم خود گفت اى قوم من شما با [به پرستش] گرفتن گوساله برخود
ستم کردید پس به درگاه آفریننده خود توبه کنید و [خطاکاران] خودتان را به
قتل برسانید که این [کار] نزد آفریدگارتان براى شما بهتر است پس [خدا] توبه
شما را پذیرفت که او توبهپذیر مهربان است ( ۵۴)
وَإِذْ قَالَ
مُوسَى لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ إِنَّکُمْ ظَلَمْتُمْ أَنفُسَکُمْ
بِاتِّخَاذِکُمُ الْعِجْلَ فَتُوبُواْ إِلَى بَارِئِکُمْ فَاقْتُلُواْ
أَنفُسَکُمْ ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَّکُمْ عِندَ بَارِئِکُمْ فَتَابَ عَلَیْکُمْ
إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ﴿ ۵۴ ﴾
و چون گفتید اى موسى تا خدا را آشکارا نبینیم هرگز به تو ایمان نخواهیم آورد پس در حالى که مىنگریستید صاعقه شما را فرو گرفت ( ۵۵)
وَإِذْ
قُلْتُمْ یَا مُوسَى لَن نُّؤْمِنَ لَکَ حَتَّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةً
فَأَخَذَتْکُمُ الصَّاعِقَةُ وَأَنتُمْ تَنظُرُونَ ﴿ ۵۵ ﴾
سپس شما را پس از مرگتان برانگیختیم باشد که شکرگزارى کنید ( ۵۶)
ثُمَّ بَعَثْنَاکُم مِّن بَعْدِ مَوْتِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ﴿ ۵۶ ﴾
و
بر شما ابر را سایهگستر کردیم و بر شما گزانگبین و بلدرچین فرو فرستادیم
[و گفتیم] از خوراکیهاى پاکیزهاى که به شما روزى دادهایم بخورید و[لى
آنان] بر ما ستم نکردند بلکه بر خویشتن ستم روا مىداشتند ( ۵۷)
وَظَلَّلْنَا
عَلَیْکُمُ الْغَمَامَ وَأَنزَلْنَا عَلَیْکُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى
کُلُواْ مِن طَیِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاکُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَکِن
کَانُواْ أَنفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ ﴿ ۵۷ ﴾
و
[نیز به یادآرید] هنگامى را که گفتیم بدین شهر درآیید و از [نعمتهاى] آن
هر گونه خواستید فراوان بخورید و سجدهکنان از در [بزرگ] درآیید و بگویید
[خداوندا] گناهان ما را بریز تا خطاهاى شما را ببخشاییم و [پاداش]
نیکوکاران را خواهیم افزود ( ۵۸)
وَإِذْ قُلْنَا ادْخُلُواْ
هَذِهِ الْقَرْیَةَ فَکُلُواْ مِنْهَا حَیْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا
وَادْخُلُواْ الْبَابَ سُجَّدًا وَقُولُواْ حِطَّةٌ نَّغْفِرْ لَکُمْ
خَطَایَاکُمْ وَسَنَزِیدُ الْمُحْسِنِینَ ﴿ ۵۸ ﴾
اما
کسانى که ستم کرده بودند [آن سخن را] به سخن دیگرى غیر از آنچه به ایشان
گفته شده بود تبدیل کردند و ما [نیز] بر آنان که ستم کردند به سزاى اینکه
نافرمانى پیشه کرده بودند عذابى از آسمان فرو فرستادیم ( ۵۹)
فَبَدَّلَ
الَّذِینَ ظَلَمُواْ قَوْلًا غَیْرَ الَّذِی قِیلَ لَهُمْ فَأَنزَلْنَا
عَلَى الَّذِینَ ظَلَمُواْ رِجْزًا مِّنَ السَّمَاء بِمَا کَانُواْ
یَفْسُقُونَ ﴿ ۵۹ ﴾
و
هنگامى که موسى براى قوم خود در پى آب برآمد گفتیم با عصایت بر آن تختهسنگ
بزن پس دوازده چشمه از آن جوشیدن گرفت [به گونهاى که] هر قبیلهاى آبشخور
خود را مىدانست [و گفتیم] از روزى خدا بخورید و بیاشامید و[لى] در زمین
سر به فساد برمدارید ( ۶۰)
وَإِذِ اسْتَسْقَى مُوسَى لِقَوْمِهِ
فَقُلْنَا اضْرِب بِّعَصَاکَ الْحَجَرَ فَانفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا
عَشْرَةَ عَیْنًا قَدْ عَلِمَ کُلُّ أُنَاسٍ مَّشْرَبَهُمْ کُلُواْ
وَاشْرَبُواْ مِن رِّزْقِ اللَّهِ وَلاَ تَعْثَوْاْ فِی الأَرْضِ
مُفْسِدِینَ ﴿ ۶۰ ﴾
و چون گفتید اى موسى هرگز بر یک
[نوع] خوراک تاب نیاوریم از خداى خود براى ما بخواه تا از آنچه زمین
مىرویاند از [قبیل] سبزى و خیار و سیر و عدس و پیاز براى ما برویاند
[موسى] گفت آیا به جاى چیز بهتر خواهان چیز پستترید پس به شهر فرود آیید
که آنچه را خواستهاید براى شما [در آنجا مهیا]ست و [داغ] خوارى و نادارى
بر [پیشانى] آنان زده شد و به خشم خدا گرفتار آمدند چرا که آنان به
نشانههاى خدا کفر ورزیده بودند و پیامبران را بناحق مىکشتند این از آن
روى بود که سرکشى نموده و از حد درگذرانیده بودند ( ۶۱)
وَإِذْ
قُلْتُمْ یَا مُوسَى لَن نَّصْبِرَ عَلَىَ طَعَامٍ وَاحِدٍ فَادْعُ لَنَا
رَبَّکَ یُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنبِتُ الأَرْضُ مِن بَقْلِهَا
وَقِثَّآئِهَا وَفُومِهَا وَعَدَسِهَا وَبَصَلِهَا قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ
الَّذِی هُوَ أَدْنَى بِالَّذِی هُوَ خَیْرٌ اهْبِطُواْ مِصْرًا فَإِنَّ
لَکُم مَّا سَأَلْتُمْ وَضُرِبَتْ عَلَیْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْکَنَةُ
وَبَآؤُوْاْ بِغَضَبٍ مِّنَ اللَّهِ ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ کَانُواْ
یَکْفُرُونَ بِآیَاتِ اللَّهِ وَیَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ
الْحَقِّ ذَلِکَ بِمَا عَصَواْ وَّکَانُواْ یَعْتَدُونَ ﴿ ۶۱ ﴾
در
حقیقت کسانى که [به اسلام] ایمان آورده و کسانى که یهودى شدهاند و
ترسایان و صابئان هر کس به خدا و روز بازپسین ایمان داشت و کار شایسته کرد
پس اجرشان را پیش پروردگارشان خواهند داشت و نه بیمى بر آنان است و نه
اندوهناک خواهند شد ( ۶۲)
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُواْ وَالَّذِینَ
هَادُواْ وَالنَّصَارَى وَالصَّابِئِینَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ
الآخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلاَ
خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿ ۶۲ ﴾
و
چون از شما پیمان محکم گرفتیم و [کوه] طور را بر فراز شما افراشتیم [و
فرمودیم] آنچه را به شما دادهایم به جد و جهد بگیرید و آنچه را در آن است
به خاطر داشته باشید باشد که به تقوا گرایید ( ۶۳)
وَإِذْ
أَخَذْنَا مِیثَاقَکُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَکُمُ الطُّورَ خُذُواْ مَا
آتَیْنَاکُم بِقُوَّةٍ وَاذْکُرُواْ مَا فِیهِ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ﴿ ۶۳
﴾
سپس شما بعد از آن [پیمان] رویگردان شدید و اگر فضل خدا و رحمت او بر شما نبود مسلما از زیانکاران بودید ( ۶۴)
ثُمَّ تَوَلَّیْتُم مِّن بَعْدِ ذَلِکَ فَلَوْلاَ فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ لَکُنتُم مِّنَ الْخَاسِرِینَ ﴿ ۶۴ ﴾
و کسانى از شما را که در روز شنبه [از فرمان خدا] تجاوز کردند نیک شناختید پس ایشان را گفتیم بوزینگانى طردشده باشید ( ۶۵)
وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ الَّذِینَ اعْتَدَواْ مِنکُمْ فِی السَّبْتِ فَقُلْنَا لَهُمْ کُونُواْ قِرَدَةً خَاسِئِینَ ﴿ ۶۵ ﴾
و ما آن [عقوبت] را براى حاضران و [نسلهاى] پس از آن عبرتى و براى پرهیزگاران پندى قرار دادیم ( ۶۶)
فَجَعَلْنَاهَا نَکَالًا لِّمَا بَیْنَ یَدَیْهَا وَمَا خَلْفَهَا وَمَوْعِظَةً لِّلْمُتَّقِینَ ﴿ ۶۶ ﴾
و
هنگامى که موسى به قوم خود گفتخدا به شما فرمان مىدهد که ماده گاوى را
سر ببرید گفتند آیا ما را به ریشخند مىگیرى گفت پناه مىبرم به خدا که
[مبادا] از جاهلان باشم ( ۶۷)
وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ
إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُکُمْ أَنْ تَذْبَحُواْ بَقَرَةً قَالُواْ
أَتَتَّخِذُنَا هُزُوًا قَالَ أَعُوذُ بِاللّهِ أَنْ أَکُونَ مِنَ
الْجَاهِلِینَ ﴿ ۶۷ ﴾
گفتند
پروردگارت را براى ما بخوان تا بر ما روشن سازد که آن چگونه [گاوى] است
گفت وى مىفرماید آن ماده گاوى است نه پیر و نه خردسال [بلکه] میانسالى است
بین این دو پس آنچه را [بدان] مامورید به جاى آرید ( ۶۸)
قَالُواْ
ادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُبَیِّن لّنَا مَا هِیَ قَالَ إِنَّهُ یَقُولُ
إِنَّهَا بَقَرَةٌ لاَّ فَارِضٌ وَلاَ بِکْرٌ عَوَانٌ بَیْنَ ذَلِکَ
فَافْعَلُواْ مَا تُؤْمَرونَ ﴿ ۶۸ ﴾
گفتند از پروردگارت
بخواه تا بر ما روشن کند که رنگش چگونه است گفت وى مىفرماید آن ماده گاوى
است زرد یکدست و خالص که رنگش بینندگان را شاد مىکند ( ۶۹)
قَالُواْ
ادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُبَیِّن لَّنَا مَا لَوْنُهَا قَالَ إِنَّهُ یَقُولُ
إِنّهَا بَقَرَةٌ صَفْرَاء فَاقِعٌ لَّوْنُهَا تَسُرُّ النَّاظِرِینَ ﴿ ۶۹
﴾
گفتند از پروردگارت
بخواه تا بر ما روشن گرداند که آن چگونه [گاوى] باشد زیرا [چگونگى] این
ماده گاو بر ما مشتبه شده و[لى با توضیحات بیشتر تو] ما ان شاء الله حتما
هدایت خواهیم شد ( ۷۰)
قَالُواْ ادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُبَیِّن
لَّنَا مَا هِیَ إِنَّ البَقَرَ تَشَابَهَ عَلَیْنَا وَإِنَّا إِن شَاء
اللَّهُ لَمُهْتَدُونَ ﴿ ۷۰ ﴾
گفت وى مىفرماید در حقیقت
آن ماده گاوى است که نه رام است تا زمین را شخم زند و نه کشتزار را آبیارى
کند بىنقص است و هیچ لکهاى در آن نیست گفتند اینک سخن درست آوردى پس آن
را سر بریدند و چیزى نمانده بود که نکنند ( ۷۱)
قَالَ إِنَّهُ
یَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ لاَّ ذَلُولٌ تُثِیرُ الأَرْضَ وَلاَ تَسْقِی
الْحَرْثَ مُسَلَّمَةٌ لاَّ شِیَةَ فِیهَا قَالُواْ الآنَ جِئْتَ
بِالْحَقِّ فَذَبَحُوهَا وَمَا کَادُواْ یَفْعَلُونَ ﴿ ۷۱ ﴾
و چون شخصى را کشتید و در باره او با یکدیگر به ستیزه برخاستید و حال آنکه خدا آنچه را کتمان مىکردید آشکار گردانید ( ۷۲)
وَإِذْ قَتَلْتُمْ نَفْسًا فَادَّارَأْتُمْ فِیهَا وَاللّهُ مُخْرِجٌ مَّا کُنتُمْ تَکْتُمُونَ ﴿ ۷۲ ﴾
پس
فرمودیم پارهاى از آن [گاو سر بریده را] به آن [مقتول] بزنید [تا زنده
شود] این گونه خدا مردگان را زنده مىکند و آیات خود را به شما مىنمایاند
باشد که بیندیشید ( ۷۳)
فَقُلْنَا اضْرِبُوهُ بِبَعْضِهَا کَذَلِکَ یُحْیِی اللّهُ الْمَوْتَى وَیُرِیکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ ﴿ ۷۳ ﴾
سپس
دلهاى شما بعد از این [واقعه] سخت گردید همانند سنگ یا سختتر از آن چرا
که از برخى سنگها جویهایى بیرون مىزند و پارهاى از آنها مىشکافد و آب از
آن خارج مىشود و برخى از آنها از بیم خدا فرو مىریزد و خدا از آنچه
مىکنید غافل نیست ( ۷۴)
ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکُم مِّن بَعْدِ
ذَلِکَ فَهِیَ کَالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً وَإِنَّ مِنَ
الْحِجَارَةِ لَمَا یَتَفَجَّرُ مِنْهُ الأَنْهَارُ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا
یَشَّقَّقُ فَیَخْرُجُ مِنْهُ الْمَاء وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا یَهْبِطُ مِنْ
خَشْیَةِ اللّهِ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿ ۷۴ ﴾
آیا
طمع دارید که [اینان] به شما ایمان بیاورند با آنکه گروهى از آنان سخنان
خدا را مىشنیدند سپس آن را بعد از فهمیدنش تحریف مىکردند و خودشان هم
مىدانستند ( ۷۵)
أَفَتَطْمَعُونَ أَن یُؤْمِنُواْ لَکُمْ
وَقَدْ کَانَ فَرِیقٌ مِّنْهُمْ یَسْمَعُونَ کَلاَمَ اللّهِ ثُمَّ
یُحَرِّفُونَهُ مِن بَعْدِ مَا عَقَلُوهُ وَهُمْ یَعْلَمُونَ ﴿ ۷۵ ﴾
و
[همین یهودیان] چون با کسانى که ایمان آوردهاند برخورد کنند مىگویند ما
ایمان آوردهایم و وقتى با همدیگر خلوت مىکنند مىگویند چرا از آنچه
خداوند بر شما گشوده است براى آنان حکایت مىکنید تا آنان به [استناد] آن
پیش پروردگارتان بر ضد شما استدلال کنند آیا فکر نمىکنید ( ۷۶)
وَإِذَا
لَقُواْ الَّذِینَ آمَنُواْ قَالُواْ آمَنَّا وَإِذَا خَلاَ بَعْضُهُمْ
إِلَىَ بَعْضٍ قَالُواْ أَتُحَدِّثُونَهُم بِمَا فَتَحَ اللّهُ عَلَیْکُمْ
لِیُحَآجُّوکُم بِهِ عِندَ رَبِّکُمْ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ ﴿ ۷۶ ﴾
آیا نمىدانند که خداوند آنچه را پوشیده مىدارند و آنچه را آشکار مىکنند مىداند ( ۷۷)
أَوَلاَ یَعْلَمُونَ أَنَّ اللّهَ یَعْلَمُ مَا یُسِرُّونَ وَمَا یُعْلِنُونَ ﴿ ۷۷ ﴾
و [بعضى] از آنان بىسوادانى هستند که کتاب [خدا] را جز خیالات خامى نمىدانند و فقط گمان مىبرند ( ۷۸)
وَمِنْهُمْ أُمِّیُّونَ لاَ یَعْلَمُونَ الْکِتَابَ إِلاَّ أَمَانِیَّ وَإِنْ هُمْ إِلاَّ یَظُنُّونَ ﴿ ۷۸ ﴾
پس
واى بر کسانى که کتاب [تحریفشدهاى] با دستهاى خود مىنویسند سپس
مىگویند این از جانب خداست تا بدان بهاى ناچیزى به دست آرند پس واى بر
ایشان از آنچه دستهایشان نوشته و واى بر ایشان از آنچه [از این راه] به دست
مىآورند ( ۷۹)
فَوَیْلٌ لِّلَّذِینَ یَکْتُبُونَ الْکِتَابَ
بِأَیْدِیهِمْ ثُمَّ یَقُولُونَ هَذَا مِنْ عِندِ اللّهِ لِیَشْتَرُواْ
بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا فَوَیْلٌ لَّهُم مِّمَّا کَتَبَتْ أَیْدِیهِمْ
وَوَیْلٌ لَّهُمْ مِّمَّا یَکْسِبُونَ ﴿ ۷۹﴾
و گفتند جز
روزهایى چند هرگز آتش به ما نخواهد رسید بگو مگر پیمانى از خدا گرفتهاید
که خدا پیمان خود را هرگز خلاف نخواهد کرد یا آنچه را نمىدانید به دروغ به
خدا نسبت مىدهید ( ۸۰)
وَقَالُواْ لَن تَمَسَّنَا النَّارُ
إِلاَّ أَیَّامًا مَّعْدُودَةً قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِندَ اللّهِ عَهْدًا
فَلَن یُخْلِفَ اللّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللّهِ مَا لاَ
تَعْلَمُونَ ﴿ ۸۰ ﴾
آرى کسى که بدى به دست آورد و گناهش او را در میان گیرد پس چنین کسانى اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود ( ۸۱)
بَلَى مَن کَسَبَ سَیِّئَةً وَأَحَاطَتْ بِهِ خَطِیئَتُهُ فَأُوْلَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿ ۸۱ ﴾
و کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند آنان اهل بهشتند و در آن جاودان خواهند ماند ( ۸۲)
وَالَّذِینَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿ ۸۲ ﴾
و
چون از فرزندان اسرائیل پیمان محکم گرفتیم که جز خدا را نپرستید و به پدر و
مادر و خویشان و یتیمان و مستمندان احسان کنید و با مردم [به زبان] خوش
سخن بگویید و نماز را به پا دارید و زکات را بدهید آنگاه جز اندکى از شما
[همگى] به حالت اعراض روى برتافتید ( ۸۳)
وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَ
بَنِی إِسْرَائِیلَ لاَ تَعْبُدُونَ إِلاَّ اللّهَ وَبِالْوَالِدَیْنِ
إِحْسَانًا وَذِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینِ وَقُولُواْ
لِلنَّاسِ حُسْنًا وَأَقِیمُواْ الصَّلاَةَ وَآتُواْ الزَّکَاةَ ثُمَّ
تَوَلَّیْتُمْ إِلاَّ قَلِیلًا مِّنکُمْ وَأَنتُم مِّعْرِضُونَ ﴿ ۸۳ ﴾
و
چون از شما پیمان محکم گرفتیم که خون همدیگر را مریزید و یکدیگر را از
سرزمین خود بیرون نکنید سپس [به این پیمان] اقرار کردید و خود گواهید ( ۸۴)
وَإِذْ
أَخَذْنَا مِیثَاقَکُمْ لاَ تَسْفِکُونَ دِمَاءکُمْ وَلاَ تُخْرِجُونَ
أَنفُسَکُم مِّن دِیَارِکُمْ ثُمَّ أَقْرَرْتُمْ وَأَنتُمْ تَشْهَدُونَ ﴿
۸۴ ﴾
[ولى] باز همین شما
هستید که یکدیگر را مىکشید و گروهى از خودتان را از دیارشان بیرون
مىرانید و به گناه و تجاوز بر ضد آنان به یکدیگر کمک مىکنید و اگر به
اسارت پیش شما آیند به [دادن] فدیه آنان را آزاد مىکنید با آنکه [نه تنها
کشتن بلکه] بیرون کردن آنان بر شما حرام شده است آیا شما به پارهاى از
کتاب [تورات] ایمان مىآورید و به پارهاى کفر مىورزید پس جزاى هر کس از
شما که چنین کند جز خوارى در زندگى دنیا چیزى نخواهد بود و روز رستاخیز
ایشان را به سختترین عذابها باز برند و خداوند از آنچه مىکنید غافل نیست (
۸۵)
ثُمَّ أَنتُمْ هَؤُلاء تَقْتُلُونَ أَنفُسَکُمْ
وَتُخْرِجُونَ فَرِیقًا مِّنکُم مِّن دِیَارِهِمْ تَظَاهَرُونَ عَلَیْهِم
بِالإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَإِن یَأتُوکُمْ أُسَارَى تُفَادُوهُمْ وَهُوَ
مُحَرَّمٌ عَلَیْکُمْ إِخْرَاجُهُمْ أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْکِتَابِ
وَتَکْفُرُونَ بِبَعْضٍ فَمَا جَزَاء مَن یَفْعَلُ ذَلِکَ مِنکُمْ إِلاَّ
خِزْیٌ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَیَوْمَ الْقِیَامَةِ یُرَدُّونَ إِلَى
أَشَدِّ الْعَذَابِ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿ ۸۵ ﴾
همین کسانند که زندگى دنیا را به [بهاى] جهان دیگر خریدند پس نه عذاب آنان سبک گردد و نه ایشان یارى شوند ( ۸۶)
أُولَئِکَ
الَّذِینَ اشْتَرَوُاْ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا بِالآَخِرَةِ فَلاَ
یُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلاَ هُمْ یُنصَرُونَ ﴿ ۸۶ ﴾
و
همانا به موسى کتاب [تورات] را دادیم و پس از او پیامبرانى را پشتسر هم
فرستادیم و عیسى پسر مریم را معجزههاى آشکار بخشیدیم و او را با روح القدس
تایید کردیم پس چرا هر گاه پیامبرى چیزى را که خوشایند شما نبود برایتان
آورد کبر ورزیدید گروهى را دروغگو خواندید و گروهى را کشتید ( ۸۷)
وَلَقَدْ
آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ وَقَفَّیْنَا مِن بَعْدِهِ بِالرُّسُلِ
وَآتَیْنَا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ الْبَیِّنَاتِ وَأَیَّدْنَاهُ بِرُوحِ
الْقُدُسِ أَفَکُلَّمَا جَاءکُمْ رَسُولٌ بِمَا لاَ تَهْوَى أَنفُسُکُمُ
اسْتَکْبَرْتُمْ فَفَرِیقًا کَذَّبْتُمْ وَفَرِیقًا تَقْتُلُونَ ﴿ ۸۷ ﴾
و
گفتند دلهاى ما در غلاف است [نه چنین نیست] بلکه خدا به سزاى کفرشان
لعنتشان کرده است پس آنان که ایمان مىآورند چه اندکشمارهاند ( ۸۸)
وَقَالُواْ قُلُوبُنَا غُلْفٌ بَل لَّعَنَهُمُ اللَّه بِکُفْرِهِمْ فَقَلِیلًا مَّا یُؤْمِنُونَ ﴿ ۸۸ ﴾
و
هنگامى که از جانب خداوند کتابى که مؤید آنچه نزد آنان است برایشان آمد و
از دیرباز [در انتظارش] بر کسانى که کافر شده بودند پیروزى مىجستند ولى
همین که آنچه [که اوصافش] را مىشناختند برایشان آمد انکارش کردند پس
لعنتخدا بر کافران باد ( ۸۹)
وَلَمَّا جَاءهُمْ کِتَابٌ مِّنْ
عِندِ اللّهِ مُصَدِّقٌ لِّمَا مَعَهُمْ وَکَانُواْ مِن قَبْلُ
یَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِینَ کَفَرُواْ فَلَمَّا جَاءهُم مَّا
عَرَفُواْ کَفَرُواْ بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّه عَلَى الْکَافِرِینَ ﴿ ۸۹ ﴾
وه
که به چه بد بهایى خود را فروختند که به آنچه خدا نازل کرده بود از سر رشک
انکار آوردند که چرا خداوند از فضل خویش بر هر کس از بندگانش که بخواهد
[آیاتى] فرو مىفرستد پس به خشمى بر خشم دیگر گرفتار آمدند و براى کافران
عذابى خفتآور است ( ۹۰)
بِئْسَمَا اشْتَرَوْاْ بِهِ
أَنفُسَهُمْ أَن یَکْفُرُواْ بِمَا أنَزَلَ اللّهُ بَغْیًا أَن یُنَزِّلُ
اللّهُ مِن فَضْلِهِ عَلَى مَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ فَبَآؤُواْ بِغَضَبٍ
عَلَى غَضَبٍ وَلِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ مُّهِینٌ ﴿ ۹۰ ﴾
و
چون به آنان گفته شود به آنچه خدا نازل کرده ایمان آورید مىگویند ما به
آنچه بر [پیامبر] خودمان نازل شده ایمان مىآوریم و غیر آن را با آنکه
[کاملا] حق و مؤید همان چیزى است که با آنان است انکار مىکنند بگو اگر
مؤمن بودید پس چرا پیش از این پیامبران خدا را مىکشتید ( ۹۱)
وَإِذَا
قِیلَ لَهُمْ آمِنُواْ بِمَا أَنزَلَ اللّهُ قَالُواْ نُؤْمِنُ بِمَا
أُنزِلَ عَلَیْنَا وَیَکْفُرونَ بِمَا وَرَاءهُ وَهُوَ الْحَقُّ مُصَدِّقًا
لِّمَا مَعَهُمْ قُلْ فَلِمَ تَقْتُلُونَ أَنبِیَاءَ اللّهِ مِن قَبْلُ
إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿ ۹۱ ﴾
و قطعا موسى براى شما معجزات آشکارى آورد سپس آن گوساله را در غیاب وى [به خدایى] گرفتید و ستمکار شدید ( ۹۲)
وَلَقَدْ جَاءکُم مُّوسَى بِالْبَیِّنَاتِ ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِن بَعْدِهِ وَأَنتُمْ ظَالِمُونَ ﴿ ۹۲ ﴾
و
آنگاه که از شما پیمان محکم گرفتیم و [کوه] طور را بر فراز شما برافراشتیم
[و گفتیم] آنچه را به شما دادهایم به جد و جهد بگیرید و [به دستورهاى آن]
گوش فرا دهید گفتند شنیدیم و نافرمانى کردیم و بر اثر کفرشان [مهر] گوساله
در دلشان سرشته شد بگو اگر مؤمنید [بدانید که] ایمانتان شما را به بد چیزى
وامىدارد ( ۹۳)
وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَکُمْ وَرَفَعْنَا
فَوْقَکُمُ الطُّورَ خُذُواْ مَا آتَیْنَاکُم بِقُوَّةٍ وَاسْمَعُواْ
قَالُواْ سَمِعْنَا وَعَصَیْنَا وَأُشْرِبُواْ فِی قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ
بِکُفْرِهِمْ قُلْ بِئْسَمَا یَأْمُرُکُمْ بِهِ إِیمَانُکُمْ إِن کُنتُمْ
مُّؤْمِنِینَ ﴿ ۹۳ ﴾
بگو اگر در نزد خدا سراى بازپسین یکسر به شما اختصاص دارد نه دیگر مردم پس اگر راست مىگویید آرزوى مرگ کنید ( ۹۴)
قُلْ
إِن کَانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الآَخِرَةُ عِندَ اللّهِ خَالِصَةً مِّن
دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ الْمَوْتَ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿ ۹۴ ﴾
ولى به سبب کارهایى که از پیش کردهاند هرگز آن را آرزو نخواهند کرد و خدا به [حال] ستمگران داناست ( ۹۵)
وَلَن یَتَمَنَّوْهُ أَبَدًا بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ وَاللّهُ عَلِیمٌ بِالظَّالِمینَ ﴿ ۹۵ ﴾
و
آنان را مسلما آزمندترین مردم به زندگى و [حتى حریصتر] از کسانى که شرک
مىورزند خواهى یافت هر یک از ایشان آرزو دارد که کاش هزار سال عمر کند با
آنکه اگر چنین عمرى هم به او داده شود وى را از عذاب دور نتواند داشت و خدا
بر آنچه مىکنند بیناست ( ۹۶)
وَلَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ
عَلَى حَیَاةٍ وَمِنَ الَّذِینَ أَشْرَکُواْ یَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ
یُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ أَن
یُعَمَّرَ وَاللّهُ بَصِیرٌ بِمَا یَعْمَلُونَ ﴿ ۹۶ ﴾
بگو
کسى که دشمن جبرئیل است [در واقع دشمن خداست] چرا که او به فرمان خدا قرآن
را بر قلبت نازل کرده است در حالى که مؤید [کتابهاى آسمانى] پیش از آن و
هدایت و بشارتى براى مؤمنان است ( ۹۷)
قُلْ مَن کَانَ عَدُوًّا
لِّجِبْرِیلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلَى قَلْبِکَ بِإِذْنِ اللّهِ
مُصَدِّقًا لِّمَا بَیْنَ یَدَیْهِ وَهُدًى وَبُشْرَى لِلْمُؤْمِنِینَ ﴿ ۹۷
﴾
هر که دشمن خدا و فرشتگان و فرستادگان او و جبرئیل و میکائیل است [بداند که] خدا یقینا دشمن کافران است ( ۹۸)
مَن کَانَ عَدُوًّا لِّلّهِ وَمَلآئِکَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِیلَ وَمِیکَالَ فَإِنَّ اللّهَ عَدُوٌّ لِّلْکَافِرِینَ ﴿ ۹۸ ﴾
و همانا بر تو آیاتى روشن فرو فرستادیم و جز فاسقان [کسى] آنها را انکار نمىکند ( ۹۹)
وَلَقَدْ أَنزَلْنَآ إِلَیْکَ آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ وَمَا یَکْفُرُ بِهَا إِلاَّ الْفَاسِقُونَ ﴿ ۹۹ ﴾
و
مگر نه این بود که [یهود] هر گاه پیمانى بستند گروهى از ایشان آن را دور
افکندند بلکه [حقیقت این است که] بیشترشان ایمان نمىآورند ( ۱۰۰)
أَوَکُلَّمَا عَاهَدُواْ عَهْدًا نَّبَذَهُ فَرِیقٌ مِّنْهُم بَلْ أَکْثَرُهُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ ﴿ ۱۰۰ ﴾
و
آنگاه که فرستادهاى از جانب خداوند برایشان آمد که آنچه را با آنان بود
تصدیق مىداشت گروهى از اهل کتاب کتاب خدا را پشتسر افکندند چنانکه گویى
[از آن هیچ] نمىدانند ( ۱۰۱)
وَلَمَّا جَاءهُمْ رَسُولٌ مِّنْ
عِندِ اللّهِ مُصَدِّقٌ لِّمَا مَعَهُمْ نَبَذَ فَرِیقٌ مِّنَ الَّذِینَ
أُوتُواْ الْکِتَابَ کِتَابَ اللّهِ وَرَاء ظُهُورِهِمْ کَأَنَّهُمْ لاَ
یَعْلَمُونَ ﴿ ۱۰۱ ﴾
و آنچه را که شیطان[صفت]ها در
سلطنتسلیمان خوانده [و درس گرفته] بودند پیروى کردند و سلیمان کفر نورزید
لیکن آن شیطان[صفت]ها به کفر گراییدند که به مردم سحر مىآموختند و [نیز
از] آنچه بر آن دو فرشته هاروت و ماروت در بابل فرو فرستاده شده بود [پیروى
کردند] با اینکه آن دو [فرشته] هیچ کس را تعلیم [سحر] نمىکردند مگر آنکه
[قبلا به او] مىگفتند ما [وسیله] آزمایشى [براى شما] هستیم پس زنهار کافر
نشوى و[لى] آنها از آن دو [فرشته] چیزهایى مىآموختند که به وسیله آن میان
مرد و همسرش جدایى بیفکنند هر چند بدون فرمان خدا نمىتوانستند به وسیله آن
به احدى زیان برسانند و [خلاصه] چیزى مىآموختند که برایشان زیان داشت و
سودى بدیشان نمىرسانید و قطعا [یهودیان] دریافته بودند که هر کس خریدار
این [متاع] باشد در آخرت بهرهاى ندارد وه که چه بد بود آنچه به جان
خریدنداگر مىدانستند ( ۱۰۲)
وَاتَّبَعُواْ مَا تَتْلُواْ
الشَّیَاطِینُ عَلَى مُلْکِ سُلَیْمَانَ وَمَا کَفَرَ سُلَیْمَانُ
وَلَکِنَّ الشَّیْاطِینَ کَفَرُواْ یُعَلِّمُونَ النَّاسَ السِّحْرَ وَمَا
أُنزِلَ عَلَى الْمَلَکَیْنِ بِبَابِلَ هَارُوتَ وَمَارُوتَ وَمَا
یُعَلِّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّى یَقُولاَ إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلاَ
تَکْفُرْ فَیَتَعَلَّمُونَ مِنْهُمَا مَا یُفَرِّقُونَ بِهِ بَیْنَ
الْمَرْءِ وَزَوْجِهِ وَمَا هُم بِضَآرِّینَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلاَّ
بِإِذْنِ اللّهِ وَیَتَعَلَّمُونَ مَا یَضُرُّهُمْ وَلاَ یَنفَعُهُمْ
وَلَقَدْ عَلِمُواْ لَمَنِ اشْتَرَاهُ مَا لَهُ فِی الآخِرَةِ مِنْ خَلاَقٍ
وَلَبِئْسَ مَا شَرَوْاْ بِهِ أَنفُسَهُمْ لَوْ کَانُواْ یَعْلَمُونَ ﴿
۱۰۲ ﴾
اگر آنها گرویده و پرهیزگارى کرده بودند قطعا پاداشى [که] از جانب خدا [مىیافتند] بهتر بوداگر مىدانستند ( ۱۰۳)
وَلَوْ أَنَّهُمْ آمَنُواْ واتَّقَوْا لَمَثُوبَةٌ مِّنْ عِندِ اللَّه خَیْرٌ لَّوْ کَانُواْ یَعْلَمُونَ ﴿ ۱۰۳ ﴾
اى کسانى که ایمان آوردهاید نگویید راعنا و بگویید انظرنا و [این توصیه را] بشنوید و [گر نه] کافران را عذابى دردناک است ( ۱۰۴)
یَا
أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تَقُولُواْ رَاعِنَا وَقُولُواْ
انظُرْنَا وَاسْمَعُوا ْوَلِلکَافِرِینَ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿ ۱۰۴ ﴾
نه
کسانى که از اهل کتاب کافر شدهاند و نه مشرکان [هیچ کدام] دوست نمىدارند
خیرى از جانب پروردگارتان بر شما فرود آید با آنکه خدا هر که را خواهد به
رحمتخود اختصاص دهد و خدا داراى فزونبخشى عظیم است ( ۱۰۵)
مَّا
یَوَدُّ الَّذِینَ کَفَرُواْ مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَلاَ الْمُشْرِکِینَ
أَن یُنَزَّلَ عَلَیْکُم مِّنْ خَیْرٍ مِّن رَّبِّکُمْ وَاللّهُ یَخْتَصُّ
بِرَحْمَتِهِ مَن یَشَاءُ وَاللّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ﴿ ۱۰۵ ﴾
هر
حکمى را نسخ کنیم یا آن را به [دست] فراموشى بسپاریم بهتر از آن یا مانندش
را مىآوریم مگر ندانستى که خدا بر هر کارى تواناست ( ۱۰۶)
مَا
نَنسَخْ مِنْ آیَةٍ أَوْ نُنسِهَا نَأْتِ بِخَیْرٍ مِّنْهَا أَوْ
مِثْلِهَا أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللّهَ عَلَىَ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿ ۱۰۶
﴾
مگر ندانستى که فرمانروایى آسمانها و زمین از آن خداست و شما جز خدا سرور و یاورى ندارید ( ۱۰۷)
أَلَمْ
تَعْلَمْ أَنَّ اللّهَ لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَمَا لَکُم
مِّن دُونِ اللّهِ مِن وَلِیٍّ وَلاَ نَصِیرٍ ﴿ ۱۰۷ ﴾
آیا
مىخواهید از پیامبر خود همان را بخواهید که قبلا از موسى خواسته شد و هر
کس کفر را با ایمان عوض کند مسلما از راه درست گمراه شده است ( ۱۰۸)
أَمْ
تُرِیدُونَ أَن تَسْأَلُواْ رَسُولَکُمْ کَمَا سُئِلَ مُوسَى مِن قَبْلُ
وَمَن یَتَبَدَّلِ الْکُفْرَ بِالإِیمَانِ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاء السَّبِیلِ ﴿
۱۰۸ ﴾
بسیارى از اهل
کتاب پس از اینکه حق برایشان آشکار شد از روى حسدى که در وجودشان بود آرزو
مىکردند که شما را بعد از ایمانتان کافر گردانند پس عفو کنید و درگذرید تا
خدا فرمان خویش را بیاورد که خدا بر هر کارى تواناست ( ۱۰۹)
وَدَّ
کَثِیرٌ مِّنْ أَهْلِ الْکِتَابِ لَوْ یَرُدُّونَکُم مِّن بَعْدِ
إِیمَانِکُمْ کُفَّارًا حَسَدًا مِّنْ عِندِ أَنفُسِهِم مِّن بَعْدِ مَا
تَبَیَّنَ لَهُمُ الْحَقُّ فَاعْفُواْ وَاصْفَحُواْ حَتَّى یَأْتِیَ اللّهُ
بِأَمْرِهِ إِنَّ اللّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿ ۱۰۹ ﴾
و
نماز را به پا دارید و زکات را بدهید و هر گونه نیکى که براى خویش از پیش
فرستید آن را نزد خدا باز خواهید یافت آرى خدا به آنچه مىکنید بیناست (
۱۱۰)
وَأَقِیمُواْ الصَّلاَةَ وَآتُواْ الزَّکَاةَ وَمَا
تُقَدِّمُواْ لأَنفُسِکُم مِّنْ خَیْرٍ تَجِدُوهُ عِندَ اللّهِ إِنَّ
اللّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿ ۱۱۰ ﴾
و
گفتند هرگز کسى به بهشت درنیاید مگر آنکه یهودى یا ترسا باشد این آرزوهاى
[واهى] ایشان است بگو اگر راست مىگویید دلیل خود را بیاورید ( ۱۱۱)
وَقَالُواْ
لَن یَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلاَّ مَن کَانَ هُودًا أَوْ نَصَارَى تِلْکَ
أَمَانِیُّهُمْ قُلْ هَاتُواْ بُرْهَانَکُمْ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿ ۱۱۱ ﴾
آرى
هر کس که خود را با تمام وجود به خدا تسلیم کند و نیکوکار باشد پس مزد وى
پیش پروردگار اوست و بیمى بر آنان نیست و غمگین نخواهند شد ( ۱۱۲)
بَلَى
مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِندَ
رَبِّهِ وَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿ ۱۱۲ ﴾
و
یهودیان گفتند ترسایان بر حق نیستند و ترسایان گفتند یهودیان بر حق نیستند
با آنکه آنان کتاب [آسمانى] را مىخوانند افراد نادان نیز [سخنى] همانند
گفته ایشان گفتند پس خداوند روز رستاخیز در آنچه با هم اختلاف مىکردند
میان آنان داورى خواهد کرد ( ۱۱۳)
وَقَالَتِ الْیَهُودُ
لَیْسَتِ النَّصَارَى عَلَىَ شَیْءٍ وَقَالَتِ النَّصَارَى لَیْسَتِ
الْیَهُودُ عَلَى شَیْءٍ وَهُمْ یَتْلُونَ الْکِتَابَ کَذَلِکَ قَالَ
الَّذِینَ لاَ یَعْلَمُونَ مِثْلَ قَوْلِهِمْ فَاللّهُ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ
یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِیمَا کَانُواْ فِیهِ یَخْتَلِفُونَ ﴿ ۱۱۳ ﴾
و
کیست بیدادگرتر از آن کس که نگذارد در مساجد خدا نام وى برده شود و در
ویرانى آنها بکوشد آنان حق ندارند جز ترسانلرزان در آن [مسجد]ها درآیند در
این دنیا ایشان را خوارى و در آخرت عذابى بزرگ است ( ۱۱۴)
وَمَنْ
أَظْلَمُ مِمَّن مَّنَعَ مَسَاجِدَ اللّهِ أَن یُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ
وَسَعَى فِی خَرَابِهَا أُوْلَئِکَ مَا کَانَ لَهُمْ أَن یَدْخُلُوهَا
إِلاَّ خَآئِفِینَ لهُمْ فِی الدُّنْیَا خِزْیٌ وَلَهُمْ فِی الآخِرَةِ
عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿ ۱۱۴ ﴾
و مشرق و مغرب از آن خداست پس به هر سو رو کنید آنجا روى [به] خداست آرى خدا گشایشگر داناست ( ۱۱۵)
وَلِلّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ فَأَیْنَمَا تُوَلُّواْ فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ إِنَّ اللّهَ وَاسِعٌ عَلِیمٌ ﴿ ۱۱۵ ﴾
و
گفتند خداوند فرزندى براى خود اختیار کرده است او منزه است بلکه هر چه در
آسمانها و زمین است از آن اوست [و] همه فرمانپذیر اویند ( ۱۱۶)
وَقَالُواْ اتَّخَذَ اللّهُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ بَل لَّهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ کُلٌّ لَّهُ قَانِتُونَ ﴿ ۱۱۶ ﴾
[او] پدید آورنده آسمانها و زمین [است] و چون به کارى اراده فرماید فقط مىگوید [موجود] باش پس [فورا موجود] مىشود ( ۱۱۷)
بَدِیعُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَإِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ کُن فَیَکُونُ ﴿ ۱۱۷ ﴾
افراد
نادان گفتند چرا خدا با ما سخن نمىگوید یا براى ما معجزهاى نمىآید
کسانى که پیش از اینان بودند [نیز] مثل همین گفته ایشان را مىگفتند دلها
[و افکار]شان به هم مىماند ما نشانهها[ى خود] را براى گروهى که یقین
دارند نیک روشن گردانیدهایم ( ۱۱۸)
وَقَالَ الَّذِینَ لاَ
یَعْلَمُونَ لَوْلاَ یُکَلِّمُنَا اللّهُ أَوْ تَأْتِینَا آیَةٌ کَذَلِکَ
قَالَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِم مِّثْلَ قَوْلِهِمْ تَشَابَهَتْ قُلُوبُهُمْ
قَدْ بَیَّنَّا الآیَاتِ لِقَوْمٍ یُوقِنُونَ ﴿ ۱۱۸ ﴾
ما تو را بحق فرستادیم تا بشارتگر و بیمدهنده باشى و [لى] درباره دوزخیان از تو پرسشى نخواهد شد ( ۱۱۹)
إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ بِالْحَقِّ بَشِیرًا وَنَذِیرًا وَلاَ تُسْأَلُ عَنْ أَصْحَابِ الْجَحِیمِ ﴿ ۱۱۹ ﴾
و
هرگز یهودیان و ترسایان از تو راضى نمىشوند مگر آنکه از کیش آنان پیروى
کنى بگو در حقیقت تنها هدایتخداست که هدایت [واقعى] است و چنانچه پس از آن
علمى که تو را حاصل شد باز از هوسهاى آنان پیروى کنى در برابر خدا سرور و
یاورى نخواهى داشت ( ۱۲۰)
وَلَن تَرْضَى عَنکَ الْیَهُودُ وَلاَ
النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَى اللّهِ هُوَ
الْهُدَى وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءهُم بَعْدَ الَّذِی جَاءکَ مِنَ
الْعِلْمِ مَا لَکَ مِنَ اللّهِ مِن وَلِیٍّ وَلاَ نَصِیرٍ ﴿ ۱۲۰ ﴾
کسانى
که کتاب [آسمانى] به آنان دادهایم [و] آن را چنانکه باید مىخوانند
ایشانند که بدان ایمان دارند و[لى] کسانى که بدان کفر ورزند همانانند که
زیانکارانند ( ۱۲۱)
الَّذِینَ آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ
یَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاَوَتِهِ أُوْلَئِکَ یُؤْمِنُونَ بِهِ وَمن یَکْفُرْ
بِهِ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿ ۱۲۱ ﴾
اى فرزندان اسرائیل نعمتم را که بر شما ارزانى داشتم و اینکه شما را بر جهانیان برترى دادم یاد کنید ( ۱۲۲)
یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُواْ نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَأَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ ﴿ ۱۲۲ ﴾
و
بترسید از روزى که هیچ کس چیزى [از عذاب خدا] را از کسى دفع نمىکند و نه
بدل و بلاگردانى از وى پذیرفته شود و نه او را میانجیگرى سودمند افتد و نه
یارى شوند ( ۱۲۳)
وَاتَّقُواْ یَوْمًا لاَّ تَجْزِی نَفْسٌ عَن
نَّفْسٍ شَیْئًا وَلاَ یُقْبَلُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلاَ تَنفَعُهَا شَفَاعَةٌ
وَلاَ هُمْ یُنصَرُونَ ﴿ ۱۲۳ ﴾
و چون ابراهیم را
پروردگارش با کلماتى بیازمود و وى آن همه را به انجام رسانید [خدا به او]
فرمود من تو را پیشواى مردم قرار دادم [ابراهیم] پرسید از دودمانم [چطور]
فرمود پیمان من به بیدادگران نمىرسد ( ۱۲۴)
وَإِذِ ابْتَلَى
إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّی جَاعِلُکَ
لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّیَّتِی قَالَ لاَ یَنَالُ عَهْدِی
الظَّالِمِینَ ﴿ ۱۲۴ ﴾
و چون خانه [کعبه] را براى مردم محل
اجتماع و [جاى] امنى قرار دادیم [و فرمودیم] در مقام ابراهیم نمازگاهى براى
خود اختیار کنید و به ابراهیم و اسماعیل فرمان دادیم که خانه مرا براى
طوافکنندگان و معتکفان و رکوع و سجودکنندگان پاکیزه کنید ( ۱۲۵)
وَإِذْ
جَعَلْنَا الْبَیْتَ مَثَابَةً لِّلنَّاسِ وَأَمْنًا وَاتَّخِذُواْ مِن
مَّقَامِ إِبْرَاهِیمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِیمَ
وَإِسْمَاعِیلَ أَن طَهِّرَا بَیْتِیَ لِلطَّائِفِینَ وَالْعَاکِفِینَ
وَالرُّکَّعِ السُّجُودِ ﴿ ۱۲۵ ﴾
و چون ابراهیم گفت پروردگارا
این [سرزمین] را شهرى امن گردان و مردمش را هر کس از آنان که به خدا و روز
بازپسین ایمان بیاورد از فرآوردهها روزى بخش فرمود و[لى] هر کس کفر بورزد
اندکى برخوردارش مىکنم سپس او را با خوارى به سوى عذاب آتش [دوزخ]
مىکشانم و چه بد سرانجامى است ( ۱۲۶)
وَإِذْ قَالَ
إِبْرَاهِیمُ رَبِّ اجْعَلْ هََذَا بَلَدًا آمِنًا وَارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ
الثَّمَرَاتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُم بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ قَالَ
وَمَن کَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِیلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلَى عَذَابِ
النَّارِ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿ ۱۲۶ ﴾
و
هنگامى که ابراهیم و اسماعیل پایههاى خانه [کعبه] را بالا مىبردند
[مىگفتند] اى پروردگار ما از ما بپذیر که در حقیقت تو شنواى دانایى ( ۱۲۷)
وَإِذْ
یَرْفَعُ إِبْرَاهِیمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَیْتِ وَإِسْمَاعِیلُ
رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّکَ أَنتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿ ۱۲۷ ﴾
پروردگارا
ما را تسلیم [فرمان] خود قرار ده و از نسل ما امتى فرمانبردار خود [پدید
آر] و آداب دینى ما را به ما نشان ده و بر ما ببخشاى که تویى توبهپذیر
مهربان ( ۱۲۸)
رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَیْنِ لَکَ وَمِن
ذُرِّیَّتِنَا أُمَّةً مُّسْلِمَةً لَّکَ وَأَرِنَا مَنَاسِکَنَا وَتُبْ
عَلَیْنَآ إِنَّکَ أَنتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ﴿ ۱۲۸ ﴾
پروردگارا
در میان آنان فرستادهاى از خودشان برانگیز تا آیات تو را بر آنان بخواند و
کتاب و حکمت به آنان بیاموزد و پاکیزهشان کند زیرا که تو خود شکستناپذیر
حکیمى ( ۱۲۹)
رَبَّنَا وَابْعَثْ فِیهِمْ رَسُولًا مِّنْهُمْ
یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِکَ وَیُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ
وَیُزَکِّیهِمْ إِنَّکَ أَنتَ العَزِیزُ الحَکِیمُ ﴿ ۱۲۹ ﴾
و
چه کسى جز آنکه به سبکمغزى گراید از آیین ابراهیم روى برمىتابد و ما او
را در این دنیا برگزیدیم و البته در آخرت [نیز] از شایستگان خواهد بود (
۱۳۰)
وَمَن یَرْغَبُ عَن مِّلَّةِ إِبْرَاهِیمَ إِلاَّ مَن
سَفِهَ نَفْسَهُ وَلَقَدِ اصْطَفَیْنَاهُ فِی الدُّنْیَا وَإِنَّهُ فِی
الآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِینَ ﴿ ۱۳۰ ﴾
هنگامى که پروردگارش به او فرمود تسلیم شو گفت به پروردگار جهانیان تسلیم شدم ( ۱۳۱)
إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿ ۱۳۱ ﴾
و
ابراهیم و یعقوب پسران خود را به همان [آیین] سفارش کردند [و هر دو در
وصیتشان چنین گفتند] اى پسران من خداوند براى شما این دین را برگزید پس
البته نباید جز مسلمان بمیرید ( ۱۳۲)
وَ وَصَّى بِهَا
إِبْرَاهِیمُ بَنِیهِ وَیَعْقُوبُ یَا بَنِیَّ إِنَّ اللّهَ اصْطَفَى
لَکُمُ الدِّینَ فَلاَ تَمُوتُنَّ إَلاَّ وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ ﴿ ۱۳۲ ﴾
آیا
وقتى که یعقوب را مرگ فرا رسید حاضر بودید هنگامى که به پسران خود گفت پس
از من چه را خواهید پرستید گفتند معبود تو و معبود پدرانت ابراهیم و
اسماعیل و اسحاق معبودى یگانه را مىپرستیم و در برابر او تسلیم هستیم (
۱۳۳)
أَمْ کُنتُمْ شُهَدَاء إِذْ حَضَرَ یَعْقُوبَ الْمَوْتُ
إِذْ قَالَ لِبَنِیهِ مَا تَعْبُدُونَ مِن بَعْدِی قَالُواْ نَعْبُدُ
إِلَهَکَ وَإِلَهَ آبَائِکَ إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ
إِلَهًا وَاحِدًا وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ﴿ ۱۳۳ ﴾
آن
جماعت را روزگار به سر آمد دستاورد آنان براى آنان و دستاورد شما براى
شماست و از آنچه آنان مىکردهاند شما بازخواست نخواهید شد ( ۱۳۴)
تِلْکَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا کَسَبَتْ وَلَکُم مَّا کَسَبْتُمْ وَلاَ تُسْأَلُونَ عَمَّا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿ ۱۳۴ ﴾
و [اهل کتاب] گفتند یهودى یا مسیحى باشید تا هدایتیابید بگو نه بلکه [بر] آیین ابراهیم حقگرا [هستم] و وى از مشرکان نبود ( ۱۳۵)
وَقَالُواْ
کُونُواْ هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُواْ قُلْ بَلْ مِلَّةَ
إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ ﴿ ۱۳۵ ﴾
بگویید
ما به خدا و به آنچه بر ما نازل شده و به آنچه بر ابراهیم و اسحاق و یعقوب
و اسباط نازل آمده و به آنچه به موسى و عیسى داده شده و به آنچه به همه
پیامبران از سوى پروردگارشان داده شده ایمان آوردهایم میان هیچ یک از
ایشان فرق نمىگذاریم و در برابر او تسلیم هستیم ( ۱۳۶)
قُولُواْ
آمَنَّا بِاللّهِ وَمَا أُنزِلَ إِلَیْنَا وَمَا أُنزِلَ إِلَى
إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ وَالأسْبَاطِ وَمَا
أُوتِیَ مُوسَى وَعِیسَى وَمَا أُوتِیَ النَّبِیُّونَ مِن رَّبِّهِمْ لاَ
نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِّنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ﴿ ۱۳۶ ﴾
پس
اگر آنان [هم] به آنچه شما بدان ایمان آوردهاید ایمان آوردند قطعا
هدایتشدهاند ولى اگر روى برتافتند جز این نیست که سر ستیز [و جدایى ]
دارند و به زودى خداوند [شر] آنان را از تو کفایتخواهد کرد که او شنواى
داناست ( ۱۳۷)
فَإِنْ آمَنُواْ بِمِثْلِ مَا آمَنتُم بِهِ
فَقَدِ اهْتَدَواْ وَّإِن تَوَلَّوْاْ فَإِنَّمَا هُمْ فِی شِقَاقٍ
فَسَیَکْفِیکَهُمُ اللّهُ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿ ۱۳۷ ﴾
این است نگارگرى الهى و کیستخوشنگارتر از خدا و ما او را پرستندگانیم ( ۱۳۸)
صِبْغَةَ اللّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللّهِ صِبْغَةً وَنَحْنُ لَهُ عَابِدونَ ﴿ ۱۳۸ ﴾
بگو
آیا درباره خدا با ما بحث و گفتگو مىکنید با آنکه او پروردگار ما و
پروردگار شماست و کردارهاى ما از آن ما و کردارهاى شما از آن شماست و ما
براى او اخلاص مىورزیم ( ۱۳۹)
قُلْ أَتُحَآجُّونَنَا فِی
اللّهِ وَهُوَ رَبُّنَا وَرَبُّکُمْ وَلَنَا أَعْمَالُنَا وَلَکُمْ
أَعْمَالُکُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُخْلِصُونَ ﴿ ۱۳۹ ﴾
یا
مىگویید ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط [دوازدهگانه] یهودى
یا نصرانى بودهاند بگو آیا شما بهتر مىدانید یا خدا و کیست ستمکارتر از
آن کس که شهادتى از خدا را در نزد خویش پوشیده دارد و خدا از آنچه مىکنید
غافل نیست ( ۱۴۰)
أَمْ تَقُولُونَ إِنَّ إِبْرَاهِیمَ
وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ وَالأسْبَاطَ کَانُواْ هُودًا أَوْ
نَصَارَى قُلْ أَأَنتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللّهُ وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن
کَتَمَ شَهَادَةً عِندَهُ مِنَ اللّهِ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا
تَعْمَلُونَ ﴿ ۱۴۰ ﴾
آن
جماعت را روزگار سپرى شد براى ایشان است آنچه به دست آوردهاند و براى
شماست آنچه به دست آوردهاید و از آنچه آنان مىکردهاند شما بازخواست
نخواهید شد ( ۱۴۱)
تِلْکَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا کَسَبَتْ وَلَکُم مَّا کَسَبْتُمْ وَلاَ تُسْأَلُونَ عَمَّا کَانُواْ یَعْمَلُونَ ﴿ ۱۴۱ ﴾
